104 urodziny Pani Marii Mireckiej–Loryś

Zasłużona weteranka ruchu oporu z czasów II wojny światowej, bohaterka czasów wojny i okupacji, społeczniczka i działaczka polonijna, urodzona w Ulanowie mieszkanka Racławic – Pani Maria Mirecka–Loryś, obchodziła w piątek 7 lutego - 104 rocznicę urodzin.

Z tej okazji, Przewodniczący Rady Powiatu Niżańskiego Sylwester Daśko, jako przedstawiciel władz samorządowych Powiatu, odwiedził mieszkającą obecnie w Warszawie, Panią Marię, aby w imieniu Starosty Niżańskiego Roberta Bednarza i władz samorządowych Powiatu Niżańskiego, złożyć serdeczne życzenia urodzinowe i przekazać na ręce dostojnej Jubilatki pamiątkowy grawer. Na grawerze wyrażona została wdzięczność za trud i wysiłek, jaki Pani Maria włożyła w historię naszego regionu, podziękowania za patriotyczną i bohaterską postawę, za krzewienie tradycji patriotycznych, a także życzenia dobrego zdrowia i nieustającej pogody ducha.

Wizytę Pani Marii Mireckiej-Loryś złożył również Józef Sroka – przedstawiciel Towarzystwa Przyjaciół Zespołu Pieśni i Tańca „Racławice” oraz Państwo Barnatowie z Racławic – pasjonaci historii przyjaciele Rodziny Mireckich, której imieniem nazwano w lutym 2018 roku Zespół Pieśni i Tańca „Racławice”.

Wśród gości odwiedzających Panią Marię był m.in. Karol Wołoszyn, Członek Zarządu Powiatu Niżańskiego, który przekazał Jubilatce z okazji tak niecodziennego jubileuszu życzenia i wiązankę kwiatów od Sekretarza Stanu w Ministerstwie Sprawiedliwości – Pana Marcina Warchoła, również Niżanina.

Przypomnijmy najważniejsze fakty z życia Pani Marii.

Maria Eleonora Mirecka–Loryś urodziła się w Ulanowie, 7 lutego 1916 r.. Była 7-mym dzieckiem z ośmiorga rodzeństwa. Rodzina Mireckich zamieszkała w Racławicach koło Niska w 1921 roku. W 1937 r. Maria Mirecka ukończyła gimnazjum w Nisku i podjęła studia na Wydziale Prawa Uniwersytetu Jana Kazimierza we Lwowie. Jej plany i marzenia przerwała wojna. Podążając śladami starszego rodzeństwa zaangażowała się w działalność Młodzieży Wszechpolskiej. Od początku okupacji działała w narodowej konspiracji. W latach 1939-1945 należała do ścisłego kierownictwa podziemia narodowego w Centralnym Okręgu Przemysłowym. Wiosną 1940 r. została komendantką Narodowej Organizacji Wojskowej Kobiet w Powiecie Niżańskim, a następnie całego NOWK Okręgu Rzeszowskiego. W tym czasie była kierownikiem sekcji kobiecej w Zarządzie Okręgu Rzeszowskiego SN oraz kurierką Komendy Głównej NOW. Wiosną 1945 r. została Komendantką Główną Narodowego Zjednoczenia Wojskowego Kobiet. Przyjęła pseudonim „Marta".

Po zakończeniu wojny Maria Mirecka–Loryś podjęła studia prawnicze na Uniwersytecie Jagiellońskim. 1 sierpnia 1945 r. została aresztowana na dworcu kolejowym w Nisku. Następnie była więziona w Rzeszowie, Warszawie i Krakowie. Na mocy amnestii została zwolniona 1 września 1945 r. Podając się za obywatelkę Luksemburga, zimą 1945 roku opuściła Polskę. Z grupą kilkunastu działaczy narodowych dotarła do obozu II Korpusu gen. Władysława Andersa pod Ankoną, gdzie poznała swego przyszłego męża oficera rezerwy Henryka Lorysia. W październiku 1946 r., już jako małżeństwo, Państwo Lorysiowie wyjechali do Anglii. Następnie w styczniu 1952 r. do USA. Maria Mirecka–Loryś aktywnie zaangażowała się w pracę w organizacjach polonijnych. Działała aktywnie m.in. w Stronnictwie Narodowym, była członkinią ZG Związku Polek w Ameryce i Krajowego Zarządu Kongresu Polonii Amerykańskiej. Przez 32 lata była redaktorem „Głosu Polek” – organu Związku Polek w Ameryce.

W ostatnich latach brała udział w licznych konferencjach naukowych oraz wydarzeniach patriotycznych. Została uhonorowana wieloma odznaczeniami państwowymi m.in.: Krzyżem Partyzanckim, Krzyżem Walecznych i Krzyżem Zasługi. 3 maja 2006 roku z rąk Prezydenta RP Lecha Kaczyńskiego otrzymała Krzyż Komandorski Orderu Odrodzenia Polski. 12 lutego 2016 roku odznaczona przez Prezydenta RP Andrzeja Dudę Krzyżem Komandorskim z Gwiazdą Orderu Odrodzenia Polski.

Do Polski Pani Maria wróciła w 2004 roku i do niedawna mieszkała w rodzinnych Racławicach. W 2018 roku postanowiła, że jesień życia spędzi w Warszawie, gdzie zamieszkała w ośrodku prowadzonym przez Bonifratów.